Życie na pokaz

Chcemy być fantastyczni, niepowtarzalni, wyjątkowi. Chcemy stanowić dla innych wzór do naśladowania, budzić podziw, a najlepiej zazdrość. Wszyscy, bez wyjątku.
Żyjemy na pokaz. Na FB i Instagramie publikujemy wyłącznie świetne zdjęcia: dobre światło, idealnie wybrany kadr, fotografie starannie podkręcamy odpowiednim filtrem. Snapy nagrywamy, kiedy dzieje się u nas coś wyjątkowego, innego niż zazwyczaj. Coś, czym można się pochwalić, co może zainteresować innych. Robicie tak. Ja też.

Mój Snapchat ożywa (czytaj – zaczynam go używać), kiedy gdzieś wyjeżdżam. Przeważnie do Brukseli. Wtedy dużo spaceruję, chodzę po knajpach, na wystawy. Kręcę snapy, robię zdjęcia. Dlaczego? Bo jestem oderwana od codzienności – wątpię z resztą, że ktokolwiek byłby zainteresowany, jak wygląda zwykły dzień prawnika. Siedzenie za biurkiem, sporządzanie pism, mozolne przeszukiwanie orzeczeń i komentarzy w poszukiwaniu odpowiedzi na pytania, które nigdy nie były przedmiotem analizy (gdzie zaczyna się problem, tam kończy się komentarz), spotkania z klientami, sąd. Krótko mówiąc.: Fajerwerki! Eksplozja zabawy! Adrenalina, huśtawka emocjonalna, „Prawo Agaty” niech się schowa! A że obowiązuje mnie tajemnica zawodowa, snapy ograniczałyby się do: drogi do pracy, lunchu (czytaj: jogurt z pudełka zagryzany kabanosem), stylówki i powrotu do domu. Domyślam się, że nie możecie się doczekać.
I tu wracamy do sedna. Jogurt z kabanosem i biurko zawalone papierami nie wyglądają zbyt estetycznie. Nie są dobrym obiektem zdjęć. Nie są stylowe. Nikogo nie zainteresują i nie zainspirują. Nie są kwintesencją lifestyle’u. Nie są na pokaz.

Siedziałam sobie niedawno w Charlotte. Miałam kiepski dzień, kompletnie pustą lodówkę i ochotę na kieliszek czerwonego wina (kiedy mieszkasz sama, praktycznie nie możesz się napić dobrego wina! Kupisz butelkę. Zapłacisz 40 zł. Otworzysz. Wypijesz kieliszek, maksymalnie dwa. I koniec. Resztę po tygodniu wylewasz do zlewu. Bez sensu…). Poszłam więc do mojego ulubionego bistro na wino i Croque Monsieur. Zajęłam stolik i tradycyjnie bezmyślnie przyglądałam się klientom.

A klienci…Trochę celebrytów, jakieś blogerki z komputerami, młodzież, biznesmeni, artyści, turyści. Pełen przekrój. Każda z tych osób stała się być naj-super-hiper-fajniejszą i nonszalancką wersją siebie. Poza „ach, tak sobie tu siedzę, ile ludzi, pffff, to bistro już się kończy” malowała się na prawie każdej twarzy. Ok, z wyjątkiem biznesmenów – ci się akurat kłócili, tfu – negocjowali. No i celebrytów – ci rzucali na zmianę trwożliwe (gdy widzieli w ręku jakiegoś klienta aparat) lub wyniosłe (tak, tak, to ja – możecie podejść po autograf, choć to takie pretensjonalne) spojrzenia. Reszta, jak napisałam wyżej.

Mocne makijaże, lekko wydęte usteczka, westchnięcia pełne zniecierpliwienia i pogardy jednocześnie (tak wzdychała tylko moja koleżanka z liceum…dziewczę było nadęte jak balon. Cud boski, że nie pękła). Do tego perlisty śmiech, żywa gestykulacja, głośna rozmowa – jeśli temat był w mniemaniu rozmówców interesujący (pokaz mody – oczywiście, sesja zdjęciowa, wywiad, akcja PR, wernisaż, backstage koncertu). Jakoś nie dobiegły mnie rozmowy o wizycie u lekarza, wyrywaniu zęba lub kupowaniu wątróbki i ozorków na obiad. A są to tematy normalnie poruszane w czasie rozmów. Także knajpianych. Wiem z doświadczenia ;)
Na stołach porozkładane gazety, których nikt nie czyta; komputery (ale tylko Maki, innych najwyraźniej wszyscy się wstydzą), jakby na czas posiłku nie można było ich zamknąć i odłożyć. Przecież można je upaćkać jedzeniem, zalać i 5 kafli poooooszłooo! ;) (wiem coś o tym, przypominam, że moje VAIO zginęło śmiercią tragiczną – utopione w czerwonym winie). Jakieś dziewczyny siedzące przy wspólnym stole zastawionym kawą, kanapkami, konfiturami i innymi wiktuałami zaczęły z toreb wciągać materiały. Przekaz: jesteśmy projektantkami, szyjemy ubrania, jesteśmy fantastyczne. Rozkładały te tkaniny na stole i pchały do wspomnianych konfitur.
Wszystkim powyżej opisanym czynnościom towarzyszyły rzucane na boki spojrzenia „czy mnie widzą, obserwują, podziwiają?”
Nie mogłam się oprzeć wrażeniu, że dla przeważającej ilości klientów wyjście na obiad to była ciężka praca. Bardziej byli skupieniu na działaniach autopromocyjnych, niż na jedzeniu. Ale! Kiedy wyciągnęłam telefon, żeby zrobić zdjęcie (które widzicie powyżej), usłyszałam całą serię pogardliwych westchnięć. :)

Zaczęłam się zastanawiać, skąd to wynika? Dlaczego tyle czasu poświęcamy temu, co o nas pomyślą inni, zamiast poświęcić ten czas sobie? Czy nie umiemy już zrobić nic bez autocenzury?
Mam wrażenie, że chęć zrobienia wrażenia na innych, pokusa wzbudzenia podziwu jest silniejsza od nas. To miłe uczucie, kiedy widzimy aprobatę i zazdrość w oczach innych, uzależnia. W pogoni za tym uczuciem zaczynamy sobie stawiać szalenie wysokie wymagania. Dotyczące wyglądu, doboru lektur i filmów, spożywanych posiłków. Ogólnie dotyczące stylu życia. Dopóki nas to motywuje, wszystko jest w porządku. Problem zaczyna się, kiedy nie jesteśmy w stanie sprostać własnym oczekiwaniom, bo popadamy we frustrację. A przecież nikt od nas nie wymaga, żebyśmy czytali wyłącznie noblistów, oglądali głębokie dramaty psychologiczne i katowali się ćwiczeniami i dietą, jeśli jest nam dobrze we własnej skórze (jeśli macie w swoim najbliższym otoczeniu takie osoby, przestańcie ich słuchać). Robimy to sobie sami, a co gorsze, nie dając sobie ani odrobiny luzu i żyjąc na pokaz, tracimy spontaniczność oraz radość, chociażby z wyjścia do knajpy.

Dlatego proponuję ćwiczenie. Wyjdźcie do bistro lub kawiarni. Sami. Weźcie ze sobą książkę lub gazetę, która sprawia Wam prawdziwą przyjemność (tak, na przykład kryminał czy romansidło) i oddajcie się lekturze. Albo po prostu gapcie się przez okno. Albo róbcie zdjęcia jedzeniu lub sobie samym. Zróbcie to, na co macie ochotę, bez oglądania się na to, co pomyślą inni. Nie mówię, że nie można żyć na pokaz. Ale bądźmy jedyną widownią, która naprawdę się liczy.

Bisous :*