Związek na odległość? Tak, to możliwe.

– Jak Wy sobie radzicie? Przecież taki związek jest niemożliwy do utrzymania – zapytał mnie kiedyś A.D.
Pytanie dotyczyło mojego małżeństwa. Małżeństwa na odległość.
Nie zastanawiałam się długo nad odpowiedzią:
– Po prostu się kochamy. A jak kochasz, to ufasz. A jak ufasz, to nie przychodzą Ci głupoty do głowy.
– Ale nie jesteś podejrzliwa, zazdrosna? Wiesz co on teraz robi, gdzie jest i z kim?
– Dziś miał wyjść z kolegami do knajpy. Nie odzywa się, więc pewnie jeszcze imprezują.
– I nie martwi cię to?
– Nie. W sumie to moglibyśmy odwrócić pytanie. Czy on może mieć pewność, gdzie ja teraz jestem i co robię?
– No jak to co. Jak co weekend jesteś z nami w Szlafroku i pijesz kolejne Long Island.
– Aha, ja to wiem, Ty to wiesz, to samo powiedziałam Adamowi. Ale on nie może mieć pewności. Musi mi ufać. Musi ufać, że nie narobię głupot i tak samo ja ufam jemu.
– No tak, ale Ty jesteś wśród wspólnych przyjaciół i wiele osób może cię mieć na oku, począwszy od brata zainteresowanego.
– Tak, ale nasi brukselscy znajomi też mają go raczej na oku. Wiesz, szpiedzy są wszędzie.
– A nie brakuje ci go?
– Oczywiście, że brakuje, ale staram się o tym nie myśleć. Myślę raczej o tym, kiedy się spotkamy, o czym będziemy rozmawiać wieczorem. W przeciwnym razie bym oszalała z tęsknoty. A poza tym, uważam, że będąc daleko od siebie jesteśmy bliżej niż kiedykolwiek. Poświęcamy sobie więcej czasu i uwagi, więcej rozmawiamy – codziennie po kilka godzin. A jak byliśmy razem to tak naprawdę byliśmy obok siebie, każde zajęte swoimi sprawami. Jestem szczęśliwa i to się liczy.

Wiele razy słyszałam, że taki związek, jak nasz, nie ma prawa przetrwać. Często różni znajomi opowiadając mi o swoich związkach mówili: „Ale wiesz, musieliśmy się rozstać. Ja tu on tam (zazwyczaj padała nazwa innego miasta oddalonego od Warszawy o maksymalnie 4 godziny samochodem). To się nie mogło udać. Związki na odległość nie mają racji bytu”. Zawsze wtedy wydymałam usta i myślałam, że ci ludzie po prostu nie chcieli zawalczyć, nie chcieli włożyć w związek żadnego wysiłku. Może byli na to zbyt leniwi, a może w rzeczywistości wcale nie zależało im na drugiej osobie tak bardzo, jak chcieliby żeby wszyscy myśleli?

Adam oświadczył mi się na jesieni, a wczesną zimą powiedział, że dostał pracę zagranicą i chce jechać. Z przyczyn zawodowych mój wyjazd nie wchodził w grę. Postanowiliśmy spróbować życia na odległość i zobaczyć, jak to będzie.
Na początku miałam tematy zastępcze. Najpierw organizacja ślubu i wesela, potem podróż poślubna, remont naszego mieszkania i jakieś tam moje egzaminy. Muszę Wam jednak przyznać, że kiedy po 1,5 roku (tyle czasu pochłonęły rozpraszacze uwagi) usiadłam na nowej kanapie i uświadomiłam sobie, że jestem w tym wymuskanym domu sama. Dom jest nasz, ale jest pusty. Kiedy wracałam z pracy, nikt na mnie nie czekał. Nie miałam dla kogo gotować i piec, nie miałam się do kogo przytulić… Ale wtedy, kiedy dopadały mnie czarne myśli, sięgałam po telefon i dzwoniłam do Adama. Żeby usłyszeć jego głos, żeby porozmawiać, zaplanować kolejną podróż.

Podczas rozłąki każde spotkanie było jak randka, a wakacje, wyjazdy, wspólne święta – jak przedłużenie miesiąca miodowego. Po trzech latach kontraktu i małżeństwa na odległość nasz związek był mocniejszy, niż kiedykolwiek. Jak to możliwe – zapytacie?

Po pierwsze – zaufanie. Musicie ufać drugiej osobie, że jeśli coś mówi, to tak właśnie jest. Nie wątpicie. Poza tym pamiętajcie, że każdy sądzi według siebie. Jeśli swoją drugą połówkę podejrzewacie o najgorsze, to co to mówi o was…?

Po drugie – stały kontakt. Smartfony to nasi sprzymierzeńcy. Liczne aplikacje pozwalają niemal na relację na żywo z naszego życia. Z Adamem korzystamy z WhatsApp – wysyłamy zdjęcia, filmiki, piszemy masę wiadomości. Ja używam także Snapchata – po całym dniu zapisuję My Story i wysyłam do Adama, czasem do rodziców, a czasem wrzucam na FB. Nie korzystamy ze Skype. Przede wszystkim jest się wtedy uwiązanym do komputera, a poza tym widok Adama działa na mnie przygnębiająco. Wiecie – widzicie, ale nie możecie dotknąć.
No i najważniejsze, musicie zadbać o porządny abonament telefoniczny. Na przykład Netia oferuje pakiet rozmów międzynarodowych – jest tak duży, że nigdy go nie wykorzystaliśmy, a nie raz zdarzało mi się zasnąć ze słuchawką przy uchu (tak, telefon był włączony całą noc…)

Po trzecie – spędzajcie wspólnie czas. Jest to możliwe nawet na odległość. Do tego jest potrzebny wspomniany wcześniej duży pakiet darmowych minut. Z Adamem oglądaliśmy przez telefon seriale, wiadomości, programy TV, filmy, filmiki na Youtube. Czytaliśmy sobie książki lub gazety. Czasem mieliśmy po prostu włączone telefony, a każde siedziało przy swoim komputerze i pracowało. Kiedyś spędziliśmy przeszło godzinę wyłącznie na czytaniu sobie wzajemnie dowcipów. Po prostu byliśmy razem.

Po czwarte – rozmawiajcie. Najważniejszym rytuałem dnia była dla nas zawsze rozmowa tuż przed snem. Często zdarzało mi się zasnąć podczas takiej rozmowy…zupełnie jak w domu.

Po piąte – celebrujcie każdą wspólną chwilę. Kiedy się spotykaliśmy, staraliśmy się nadrobić stracony czas. Wychodziliśmy na miasto, do knajpy, na spacery, urządzaliśmy pikniki, wycieczki, spotykaliśmy się z przyjaciółmi. A czasem po prostu cały dzień nie wychodziliśmy z łóżka, albo spędzaliśmy wieczór na kanapie oglądając film i jedząc lody prosto z pudełka.

I wreszcie po szóste – musicie się kochać. Jeśli nie kochacie tej drugiej osoby, choćbyście stanęli na rzęsach – nie uda się wam. Nie wystarczy wam chęci i energii na dbanie o związek. Zawsze znajdziecie jakąś wymówkę. Zawsze coś będzie ważniejsze: praca, rozmowa z mamą, pomalowanie paznokci, wyjście do kina ze znajomymi. I w pewnym momencie zorientujecie się, że już nic Was z tą drugą osobą nie łączy, że nie odczuwacie jej braku. A to oznacza jedno. Koniec.

Nie bójcie się związków na odległość. Nie poddawajcie się bez walki. Nie warto. Wiem co mówię.

Bisous :*