W poszukiwaniu siebie

Wiele, wiele lat temu natknęłam się w czeluściach Internetu na blog Garance Doré. Był to dla mnie powiew świeżości. Poczułam, jakbym znalazła zaginioną siostrę bliźniaczkę (starszą wprawdzie o kilka lat, ale kto by to tak dokładnie liczył). Już wtedy myślałam o blogowaniu, o robieniu zdjęć, ale dla prawniczki, przyszłej pani mecenas, blogowanie było tak niepoważnym zajęciem…

W końcu, pewnego dnia nadszedł kryzys. Pomyślałam, że dosyć tego. Chcę mieć swoje miejsce w sieci. Pisać. I jak będę mieć szczęście, to może ktoś to będzie czytać. Kupiłam mojego ukochanego bezlusterkowca, spędziłam długie godziny na wybieraniu szablonu, który nie będzie napawał mnie obrzydzeniem i ruszyłam na blogspocie, pod moim pseudonimem wybranym przed laty.

Zaczęłam pisać. Między rozprawami a pisaniem pism procesowych uderzałam w klawiaturę jak wściekła tworząc nowe wpisy, sypałam anegdotkami, robiłam zdjęcia (nie mając zielonego pojęcia o balansie bieli…co widać na starych fotach) i podejmowałam mniej lub bardziej udane próby ich obróbki. Ciągle jednak mi czegoś brakowało.

Ciągnęło mnie zawsze do ilustracji modowej (jeden z pierwszych wpisów na blogu dotyczył z resztą właśnie ilustracji). Uznałam, że może w takim razie spróbuję zacząć rysować.

Byłam jednak onieśmielona, niepewna siebie i nie wierzyłam w swoje umiejętności, nigdy bowiem nie przejawiałam specjalnego talentu plastycznego. Moją niepewność potęgował fakt, że wśród moich przyjaciół są osoby z wykształceniem plastycznym…wiesz…po ASP. Takie co to chodziły na malarstwo, biegały ze sztalugami po mieście, rysowały prawdziwych ludzi (a nie modelki z wydłużonymi kończynami w szalonych strojach) i jeździły na plenery (tym, którzy mi kibicują niniejszym przesyłam soczyste buzi w nos). Ja do tej pory nie rysowałam i wydawało mi się, że nigdy spod mojej ręki nie wyjdzie nic, co mogłoby choć trochę przypominać ilustracje, które tak podziwiałam u innych twórców.

Nieśmiało wzięłam do rąk kredki i flamastry. Na razie takie zwykłe, szkolne. Ilustracje były koszmarne. Równie dobrze mogły być narysowane przez ucznia podstawówki na przerwie szkolnej między podaniem piłki a zdzieleniem w nos nieznośnego kolegi. Poza tym trudno mi się rysowało tymi kredkami, a flamastry robiły dziury w kartkach.
Złej baletnicy przeszkadza rąbek u spódnicy, chciałoby się rzec. Ale jako osoba mająca za sobą kilka lat na sali treningowej wiem, że łatwiej kręci się piruety w butach tanecznych niż w trampkach, których gumowa podeszwa hamuje każdy ruch.
Uznałam więc, że nie mam czasu na bzdury i pora kupić lepsze narzędzie.

Kupiłam akwarele. Mały, turystyczny zestaw. Trochę kosztował, ale pani w sklepie plastycznym zapewniała, że będę zadowolona. „Nawet jeśli pani dopiero próbuje swoich sił i zaczyna swoją drogę z malowaniem, musi pani mieć przyzwoite farby. Zobaczy pani, jakie mają ładne kolory, jak się dobrze mieszają.” Zaufałam i kupiłam.

Pierwsze próby delikatnie mówiąc nie należały do udanych. Ale obserwowałam intensywnie ilustratorki na Instagramie, szczególnie Liz Steel. Oglądałam jej filmiki, przyglądałam się, jak pracuje akwarelami i starałam się robić to samo. Każdy kolejny obrazek był coraz lepszy, a ja zaczynałam nabierać jako takiej pewności siebie. Z tego właśnie okresu pochodzą obie czerwcowe tapety – różowa kiecka i kapelusz.

W końcu trafiłam na Elenę Ciuprinę, absolutnie genialną ilustratorkę. Zauważyłam, że ona, podobnie jak kilka innych obserwowanych przeze mnie dziewczyn, pracuje markerami. Poszłam do mojego ulubionego sklepu plastycznego, w którym już byli przyzwyczajeni do mojej ignorancji totalnej, kazałam sobie o tych markerach opowiedzieć i pokazać kilka. Cena zbiła mnie z nóg i z podkulonym ogonem wróciłam do akwarelek.

Czara goryczy się jednak przelała, kiedy kompletnie zniszczyłam jedną, dobrą ilustrację. Otóż jestem potwornie niecierpliwa, a akwarele to sport dla szanujących czas, szczególnie, jeśli używają dość dużo wody… Wydawało mi się (no dobra, szczerze mówiąc nawet nie pomyślałam), że farba wyschła i chciałam domalować szczegół w innym kolorze, takim delikatnym jak purpura czy kobalt… Kolorek rozniósł się po całości ilustracji obracając w niwecz moją dotychczasową pracę. Sypiąc słowami powszechnie uważanymi za obelżywe ze sprawnością cechującą rezydentów zakładów karnych, udałam się do sklepu plastycznego i kupiłam dwa podstawowe zestawy markerów plus papier (bo oczywiście, potrzebny jest do nich specjalny papier, kosztujący majątek). Bez mrugnięcia okiem wydałam prawie dwie stówy i pognałam do domu wypróbować nową zabawkę.

Markery to dziwne narzędzie. Nie jest super proste w obsłudze, ale efekty mnie absolutnie zaskoczyły. Przede wszystkim czas poświęcony na jedną ilustrację uległ znacznemu skróceniu, bo nie trzeba czekać tak długo na wyschnięcie, jak przy farbach. Z tego samego powodu cieniowanie jest dużo łatwiejsze. Wprawdzie spotkałam się z opiniami drwiną podszytymi, że jak ludzie rysują markerami to od razu wydaje się im, że są profesjonalni i że nagle umieją rysować. A także, że teraz, w dobie aparatów cyfrowych i filtrów na Insta nagle wszyscy stali się fotografami. Ale nie, nie wszyscy.

Nie uważam się za fotografa. Ciągle się uczę, ćwiczę nowe kadry, eksperymentuję z programami do obróbki zdjęć. Z zadowoleniem obserwuję postępy, ale jednocześnie często foty sprzed miesiąca dziś zrobiłabym zupełnie inaczej.

Nie uważam się także za ilustratorkę, ale mam nadzieję, że kiedyś się nią stanę.

Jaki jest mój cel?
Kiedyś chciałam tylko mieć swoje miejsce w sieci i żeby w ogóle ktokolwiek chciał mnie czytać. Potem chciałam rysować i bez wstydu dzielić się moimi wypocinami w Internecie.

A teraz? Teraz już wiem, że chciałabym ilustrować i robić to coraz lepiej, a nawet bardzo dobrze. Chciałabym, żeby choć czasem moje ilustracje ukazały się w prasie modowej. Być może w towarzystwie napisanego przeze mnie tekstu…

Może Ci się wydaje, że jestem dziecinna. Może nie powinnam się przyznawać do moich marzeń, bo przecież mogą się nie spełnić, bo mogę ponieść porażkę. Powinnam działać dalej na polu prawniczym, biegać do sądu, użerać się z całym syfem tego świata. Przecież po to tyle lat się uczyłam. A co jeśli mi to nie wystarcza? Co jeśli czuję, że mogę więcej? Moja ukochana blogerka napisała, że warto mieć wielkie marzenia i tworzyć własne zasady. I tak właśnie robię. Moja zaginiona siostra bliźniaczka nie może się przecież mylić!

A Ciebie proszę, trzymaj za mnie kciuki i zastanów się, czy jest coś, co bardzo byś chciała zrobić, czegoś się nauczyć, ale do tej pory nie miałaś odwagi?  Może warto spróbować? Bo dlaczego by nie!

Bisous :*