Operacja Bikini, czyli droga przez mękę

Dziś tekst, który przez cały rok nie stracił na aktualności….Niestety.

Nadchodzi czerwiec, a za nim truchcikiem nadbiegają wakacje. Nagle czas, który był na wyrzeźbienie idealnej sylwetki skurczył się skandalicznie, co dobitnie potwierdzają kobiece magazyny. Biją po oczach olśniewającymi, opalonymi dziewczynami w skąpych kostiumach. Wertując kolejne gazety i przekładając kartki w kalendarzu wpadłam w panikę. Dotarło do mnie, że na jachcie, wbrew ambitnym założeniom ze stycznia, nie będę wyglądać, jak księżniczka Charlotte, a raczej jak zapuszczony rybak (bez brody i owłosionych kończyn, ale za to z piwnym brzuszkiem).

Z niechęcią popatrzyłam na moje śliczne komplety bikini: jeden w marynarskie (!!!) paski, a drugi w urocze kwiatuszki. Są przepiękne, ale po raz pierwszy od kilku lat nie czułabym się w nich pewnie.

I wtedy mnie olśniło. Przecież mogę kupić po prostu kostium jednoczęściowy! Taki, który ukryje brzuch, ale wyeksponuje biust. W sumie po co opalać brzuch, skoro i tak nigdy go nie pokazuję! Pomysł jest genialny w swojej prostocie. Że też wcześniej na niego nie wpadłam!

Rzuciłam się do komputera przeglądać oferty sklepów.
Nie miałam wygórowanych wymagań. Jako że planuję nosić kostium jak bluzkę, czyli do szortów, spódniczek i boardshortów, a zatem do wielu ubrań, musi pasować do wszystkiego. Czyli powinien być gładki, czarny lub granatowy (gładki i granatowy…hahaha, marzenie ściętej głowy!). Poza tym musi mieć wbudowany stanik typu bardotka, abym po opalaniu nie zaczęła przypominać tak lubianych przeze mnie marynarskich koszulek. Stanik musi oczywiście dobrze trzymać, modelować i pięknie eksponować biust. Łatwizna!

Z każdą kolejną minutą spędzoną w sklepach internetowych moja mina rzedła. Znakomita większość kostiumów jednoczęściowych była wściekle pstrokata, we wzorki, kropki, kwiatki. Miewały także wycięcia w różnych dziwnych miejscach (nie rozumiem idei monokini, w takim kostiumie można tylko stać lub leżeć. Jeśli się nie daj Boże usiądzie, natychmiast zaczyna się marszczyć, odstawać i wyglądać co najmniej dziwnie). A jeśli znajdowałam gładkie, to przeważnie nie miały odpinanych ramiączek.

Zapoznałam się z ofertą zalando, Top Shopu, Reserved, Triumpha, Calzedoni. Nawet Zary. Nic. W końcu, w akcie desperacji weszłam na stronę Oysho. Przeważnie omijam ten sklep szerokim łukiem, bo żadne biustonosze na mnie nie pasują (świetny pomysł, żeby kończyć rozmiarówkę na miseczce C). I pojawił się ON. Czarny, z ładnym stanikiem, pliskami, odpinanymi ramiączkami. Piękny.

Popędziłam do sklepu (nie będę przecież kupować kostiumu przez internet! Nie z moim biustem i tyłkiem!). Do przymierzalni wzięłam niemal pełną rozmiarówkę: M (jako pobożne życzenie), L i XL (z trwogą i niechęcią). I wtedy zaczął się koszmar.

Czy możecie mi wytłumaczyć, dlaczego w przymierzalniach sklepów z bielizną jest halogenowe, zimne oświetlenie z góry? Takie, które podkreśla bladość skóry i sprawia, że wszelkie niedoskonałości zaczynają być dużo bardziej widoczne? Serio. Patrzyłam na swoje odbicie w osłupieniu. Skóra na udach wyglądała, jakby była pokryta kraterami…Przytyłam. Owszem. Ale nie aż TAK! Próbowałam się ustawić pod innym kątem, ale nic to nie dało. Tylko wyeksponowało cienie pod oczami. Aha, lustro wyszczuplające nie mogło w takich okolicznościach pomóc.

Dochodząc do wniosku, że wyglądam jak waleń, wzięłam XL. Kiedy kostium okazał się za duży, po moich policzkach spłynęły najprawdziwsze łzy szczęścia i wzruszenia. Nie jest ze mną aż tak źle! Hurra! L-ka pasowała jak ulał. M-ką postanowiłam na wszelki wypadek nie psuć sobie humoru oraz i tak już nieco nadszarpniętego fatalnym oświetleniem ego…

Po powrocie do domu sięgnęłam do kobiecych magazynów w poszukiwaniu odpowiedzi na pytanie: jak dobrze wyglądać w sklepowej przymierzalni. Oczywiście nie znalazłam.

Dowiedziałam się za to, że mając mały biust należy nosić falbanki, krótkie nogi – głęboko wycięte majtki, a żeby ukryć brzuszek należy zakładać majtki z wysokim stanem. To ostatnie akurat jest kompletną bzdurą. Przerabiałam kostium z wysokimi majtkami – gumka doskonale przekrawała mnie na pół, dzięki czemu wglądałam jak sklepowa szynka w siatce….Sam szyk i styl. I nie, nie wyglądałam smakowicie. Potem szybko przerzuciłam się na klasyczne bikini i nigdy nie żałowałam wyboru.

Redaktorki babskich pism tak bardzo skupiają się na sprzedawaniu nam coraz to nowszych i modniejszych kostiumów, że zapominają o kwestii najważniejszej.: Jak podczas przymiarki nie popaść w głęboką depresję!

Zastanowiłam się nad tym i mam kilka złotych rad:

• Na kilka dni przed planowanymi zakupami zastosujcie samoopalacz na nogi, nie będą trupio blade (jeśli wizyta w sklepie jest spontaniczna – nic na to nie poradzę, same jesteście sobie winne. Ostrzegałam.)
• Umalujcie się, a przynajmniej podkreślcie usta jakąś fajną, mocną szminką. Twarz od razu inaczej zacznie wyglądać.
• Uczeszcie się porządnie. Nic tak nie poprawia wyglądu jak dobra fryzura!
• Przećwiczcie wcześniej przed lustrem kilka póz, które przybierzecie zaraz po założeniu kostiumu. Jeśli zobaczcie w lustrze Aniołka Victoria’s Secret (nawet takiego z lekką nadwagą) od razu przychylniej spojrzycie na siebie, swoje ciało i kostium.
• Uśmiechajcie się!
• I pamiętajcie, że już za parę chwil macie zostać Beach Babes!

To na razie tyle. Zostawiam Was z tematem, a sama idę robić brzuszki. Mimo wszystko postanowiłam się nie poddawać. Choć szczerze mówiąc wolałabym po prostu zjeść porcję lodów o smaku solonego karmelu oglądając po raz milionowy Seks w Wielkim Mieście.

Bisous :*