Och…Blair…

Jestem uzależniona. Uzależniona ciężko i niestety żaden odwyk nie jest mi w stanie pomóc. Niech zatem to wreszcie wybrzmi: „Cześć, mam na imię Olga i jestem uzależniona od Gossip Girl.” („Cześć Olga”).

Kiedy rysuję potrzebuję, żeby coś grało w tle. Nie, nie muzyka poważna. Nie, nie muzyka skoczna i radosna, bo natychmiast zaczynam śpiewać i mam ochotę tańczyć. Potrzebuję stymulacji wizualnej. Musi być miło, niewymagająco intelektualnie i pięknie. Warunki te spełniają „Seks w wielkim mieście” i właśnie „Gossip Girl”. Ciuchy, w jakich biegają Blair i Serena są obłędne, one same całkiem ładne, a fabuła nie wymaga uruchomienia nawet jednej czwartej szarych komórek.

Serial sobie leci, a ja bazgrzę po papierze. Serena zakochuje się w kolejnym chłopaku, a ja mieszam farby. Blair usiłuje wymusić na Chucku wyznanie miłości, a ja zastanawiam się, czy dodać kontur. I tak radośnie mijają nam minuty, kwadranse, godziny. Co ciekawe, serial mi się nie nudzi, bo prawie w ogóle nie jestem na nim skupiona – rzucam czasem okiem i tyle. Czasem wręcz nie słyszę dialogów.

Mimo dość swobodnego podejścia do fabuły i dużego dystansu (no bo kurde…jak nie mieć dystansu) zdążyłam sobie wybrać serialowe alter ego (tak, wiem jestem po trzydziestce)(Ale! Jestem pewna, że Ty też w serialach wybierasz sobie postać, z którą się najbardziej zżywasz, przyznaj się – z kim?)(w SATC nie mogę zdecydować, bo choć uwielbiam Carrie, to jest ona jednak strasznie głupia, bo choć Samatha jest najlepsza, to i Miranda i Charlotte rządzą).

Otóż z całej tej plejady dziwnych postaci GG najbardziej lubię Blair. Wredną, zołzowatą, złośliwą, zdeterminowaną. Blair, która knuje, jak może, ale w efekcie zawsze sama łapie się w sieć własnych intryg (to taki zabieg wychowawczy scenarzystów…chyba). Blair jednak jest najbardziej normalna ze wszystkich bohaterów. Bo choć matka dała jej narzędzia do osiągnięcia sukcesu i zaburzenia odżywiania, Blair musiała sama zapracować na swój sukces. I zrobiła to z właściwym sobie wdziękiem: sącząc drinki, szantażując i nosząc obłędne ciuchy. A że GG to serial dla młodzieży, która nie może myśleć, że pieniądze i nazwisko załatwią wszystko (pauza na głośny śmiech widzów), Blair regularnie ponosi porażki i robi, co może by wyjść z nich z twarzą. Poza tym jest po prostu zabawna i inteligentna, a już samo to budzi sympatię. I tak sobie oglądam serial i zawsze mam nadzieję, że Blair wybierze jednak Daniela, bo najbardziej do niej pasuje, a nie Chucka, bo choć go uwielbiam, jest potwornym bucem i ignorantem. I zawsze jestem rozczarowana ostatecznym wyborem i wzdycham z dezaprobatą, mamrocząc pod nosem „źle robisz dziewczyno”.

Niestety, jak dobrze wiemy, Netflix to zło w czystej postaci, więc zdarza mi się serial przedawkować i trochę mi odbija. Przyznam Ci się, że lubię wtedy odstawić się w eleganckie ciuchy, uczesać (w sensie ułożyć włosy, a nie zostawić je samopas), obwiesić biżuterią i pójść do knajpy. Siadam przy barze, zamawiam drinka i udaję, że właśnie knuję jakąś mega intrygę. I tak sobie knuję, zerkam na telefon, wydymam usteczka, bawię się koktajlowym pierścionkiem lub ogromnym lśniącym naszyjnikiem i wtedy wchodzi On. Podchodzi, opiera się o bar i daje całusa w czoło, a ja znów staję się sobą. A potem słyszę „no, no, świetnie wyglądasz!”. I wtedy Blair we mnie odpowiada „Wiem, przecież to oczywiste, głuptasie”.

Potem wracam do domu, zakładam dres, bluzę, owijam się kocem, siadam do rysowania i włączam serial. I jestem sobą. Ale jestem sobą w wielkim lśniącym naszyjniku. Lub w perłach. Wiesz,  Blair mi kazała.

Bisous :*