Nowy początek

Czy Ty też uwielbiałaś pierwszy września? Pamiętasz  to uczucie radości i podniecenia, kiedy szłaś na rozpoczęcie roku, by spotkać się z koleżankami i kolegami z klasy (przynajmniej w podstawówce, w liceum ta euforia była szczątkowa…przynajmniej w moim przypadku). Lubiłam, kiedy na biurku czekały na mnie nowe książki pachnące jeszcze farbą drukarską, błyszczące, idealnie zatemperowane ołówki, nowe kredki i zeszyty. Czyste zeszyty podpisane równymi literami, najładniej, jak potrafiłam. Puste kartki zawsze działały na moją wyobraźnię, dawały nadzieję, że teraz wszystko jest możliwe. Zaczynam od początku. I tylko ode mnie będzie zależało, jak te strony zapełnię.

W życiu mamy wiele szans, by zacząć od początku. Nowa szkoła, studia, nowa praca, nowe miasto, nowy związek. Ale czasem boimy się tych zmian. Przecież jest dobrze tak, jak jest.

Ja też się bałam. I boję nadal. Wiele razy zaczynałam z czystką kartką, ale nigdy nie odcinałam się od tego, co robiłam wcześniej. Zmiany były naturalną konsekwencją wcześniej podejmowanych decyzji. Do teraz.

Odwiesiłam togę na kołek. Z żalem, lekkim rozgoryczeniem, ale też z poczuciem ulgi. Ostatnie lata skupiały moją uwagę na spawach innych, na ich problemach, ich ambicjach, ich nadziejach. A ode mnie zależało, czy odniosą sukces. To ogromna odpowiedzialność, z którą przestałam sobie radzić. Kiedy byłam młodsza, było mi wszystko jedno. Wykonywałam swoje obowiązki i nie zadawałam zbytecznych pytań…do czasu. Poczułam, że muszę skupić się na sobie, na bliskich i nabrać dystansu i że właśnie teraz jest na to najlepszy moment. Bo jeśli nie teraz, to nigdy.

Dlatego spakowałam całe swoje dotychczasowe życie w walizkę (no dobra, dwie walizki i plecak), wypiłam pożegnalnego drinka nad Wisłą i kupiłam bilet lotniczy w jedną stronę. Zmieniłam adres. Narysowałam w swoim życiu grubą kreskę. Różową. I posypałam ją brokatem.

Kiedy zaczynasz życie z dala od domu musisz stworzyć listę ulubionych. Ulubionej piekarni, ulubionego warzywniaka, ulubionego parku i ulubionej kawiarni. Mam tę przewagę, że w Brukseli pomieszkiwałam, mam tu paru przyjaciół i nie muszę biegać z mapą w ręku… Mimo to muszę oswoić nowe miasto.

Minionej niedzieli siedziałam w kawiarni przy placu Sablon. Obserwowałam wchodzących do niej stałych klientów. Nie umówieni ze sobą, po prostu przyszli do ulubionej kawiarni napić się porannej małej czarnej, przejrzeć prasę i przywitać się z właścicielem. Pozazdrościłam im. Bo knajpa, w której barman znał moją ekipę i wiedział, jakie drinki lubimy, jest setki kilometrów stąd. Bo nie spotkam w kawiarni przypadkowo znajomych i przyjaciół. Bo ja zaczynam wszystko od nowa, a oni nie muszą. Chwilę później zbeształam się w myślach: „Sama tego chciałaś. Podjęłaś decyzję, więc przestań użalać się nad sobą. Nikt nie obiecywał, że będzie łatwo!” Poprawiłam okulary na nosie i zamówiłam kolejną kawę zagadując właściciela.

Przed wyjazdem od moich przyjaciółek dostałam notes. Czysty. Z masą pustych kartek, które bardzo powoli zaczynam zapełniać. Przecież nowe początki są ekscytujące! Prawda?

Bisous :*