Letnie inspiracje, czyli wakacyjne dolce far niente

Pamiętasz ostatni tydzień roku szkolnego? Kiedy już oceny były wystawione, nauczyciele po radach pedagogicznych byli wyraźnie rozluźnieni i nawet ta zacięta woźna nie goniła miotłą ani szmatą za niezmienione obuwie. Na boisku wreszcie można było pogapić się na chłopaków grających w kosza, zamiast nerwowo odpisywać zadanie z chemii lub uczyć się na pamięć odmiany czasowników łacińskich na zmianę z Insurekcją kościuszkowską.
Potem dostawałaś świadectwo, lody od zadowolonych rodziców i zaczynała się laba.

Dwa bite miesiące dolce far niente.

Dwa miesiące, kiedy największymi zmartwieniami były: wybór smaków lodów i ich kolejność w wafelku oraz poplamiona sukienka od cieknącej po rękach słodyczy owoców. 

Najcudowniejsze wakacje w moim szkolnym życiu spędziłam w pewnym gospodarstwie na Mazurach (teraz to się nazywa agroturystyka). Młode małżeństwo miało dwójkę dzieci (och jak mi się podobał ich syn!), gospodynię (cudowna dziewczyna!), kilka psów, konie, kozy, krowy, duży dom mieszkalny i dom dla warszawskiej stonki – czyli między innymi dla mnie.

Szczęśliwi rodzice wykopali swoje latorośle na trzy tygodnie i tylko co sobota ktoś przyjeżdżał z dostawą gotówki dla wszystkich (lody i poker kosztują) – jak to bowiem bywa z tego typu wyjazdami, wszyscy rodzice w jakimś stopniu się znali, bo informacja o cudownych wakacjach rozprzestrzeniała się pocztą pantoflową.

Na wakacje pojechałam z moimi przyjaciółmi z klasy (jak na poważny wiek 10 lat łączyła nas przyjaźń wielka i absolutnie niewinna), część dzieciaków już znałam z zimowiska, więc spędziłam niemal połowę wakacji z doskonale sobie znanymi ludźmi.

Co można robić na takiej wsi? Otóż wszystko!

Można tulić się do koni i karmić je ptasim mleczkiem, które mama przysłała w paczce wraz z kaloszami, bo stare utknęły w bagienku. O właśnie, można chodzić po bagnach; bawić się w całodzienne podchody (do dziś je pamiętam); jeździć konno; kąpać się w jeziorze; odprowadzać klacz do krycia; zbierać macierzankę by potem ją ususzyć i pić zamiast herbaty. Można też półtorej godziny iść na piechotę do sklepu po jednego loda (co za wytrwałość!). Można czytać (niestety mama zapakowała mi do plecaka „W pustyni i w puszczy”, więc podkradałam książki innym)(nigdy się z Sienkiewiczem nie polubiliśmy), pisać listy, czyścic stajnię, opiekować się kozami i próbować przezwyciężyć strach przed krowami – niestety bezskutecznie. Można robić świece, patrzeć jak powstaje miód i zajadać się pierogami lub kiełbaskami upieczonymi na ognisku w środku lasu.

Można też z przyjaciółką i jeszcze jedną świrniętą dziewczyną leżeć na polu chabrów wyobrażając sobie, że jesteśmy równocześnie indiańskimi wojowniczkami i detektywami (Chytry Lis pozdrawia Winnetou i Sokole Oko!).

…F L O W E R S… Just some simple ones 🖤 . . . . Pomimo tych potwornych upałów poszłam na pole. . Weszłam sąsiadowi w szkodę, uciekłam przed krową (jak ja się ich boję) i kilka kwiatów zerwałam. . Mam tylko nadzieję, że mnie kleszcze w tyłek nie pogryzły. 🌾🌾🌾 . . Miłego wieczoru! Bisous 💋 . . . . . #slowlifetrip #polskawieś #sevendaysinsunnyjune #stylestories #simplicité #styledaily #styledujour #just_feature #botanical_art #flowerphoto #parisiansoul #prettycreativestyle #floralarrengement #flatlayphotography #mode_emotive #underthefloralspell #everythingeyecatching #avisualjourney #slowflowers #botanicalart #flower_beauties_ #simplelifehappylife #folkgrid #folkcreatives #bohochicstyle #handsinframe #polaroidphoto #polaroidstyle #folksouls #kwiatysapiekne

A post shared by MerCarrie (@mercarrie) on Jun 17, 2018 at 9:51am PDT

I chowając się w zbożach ćwiczyć porozumiewanie się na odległość i chodzenie po tropach. Wprawdzie po każdej takiej eskapadzie trzeba było sobie przy śniadaniu wyciągać kleszcze z łydek, ale jakoś wszystkie żyjemy.

Ilekroć mijam pola obsypane chabrami przypominam sobie te trzy tygodnie dziecięcego szczęścia.

Dlatego w to lato postanowiłam odnaleźć gdzieś w sobie tę małą Olę, która z przyjaciółmi zastanawiała się, czy w lesie grasują złoczyńcy i plotła wianki z polnych kwiatów.
Kiedy niedawno miałam okazję spędzić z rodziną kilka dnia poza miastem, poszłam na długi spacer. Zrywałam kwiaty, weszłam sąsiadowi w szkodę, mierzyłam się wzrokiem z krowami (znów wygrały)(dzikie bestie). Leżałam na plecach i przepuszczałam przez palce promienie słoneczne.

I wiesz, zapomniałam jakie to przyjemne.
Tyle frajdy.
Zupełnie za darmo.

A Ty? Spróbujesz poszukać w sobie tej małej dziewczynki?
Warto.

Bisous :*