Książki o budowaniu własnego stylu, które warto znać, mieć i do nich zaglądać

Kiedy już przeczytamy powyższe książki możemy sięgnąć do mojej ulubionej pozycji „Klasyczna setka”. Co ciekawe, była to pierwsza książka Niny, która ukazała się w Polsce (rok 2010) (USA 2008), chyba ze względu na atrakcyjność wydawniczą.

Inspiracją dla książki były własne doświadczenia Niny związane z remontem mieszkania, opuszczonym na czas trwania robót. Przez kilka miesięcy Nina co pewien czas udawała się do remontowanego lokalu, by wśród pyłów i gruzu wejść do garderoby oraz zabrać parę sztuk ubrań i dodatków.
Po dziesiątkach odbytych wycieczek, Garcia ustaliła listę rzeczy, bez których absolutnie nie była, nie jest i nie będzie w stanie się obyć. Listę rzeczy, które sprawiają, że czuje się jak kobieta z klasą.

Garcia zaznacza, że klasyczna setka ma stanowić dla czytelniczek inspirację. Wymienione przez nią elementy garderoby należy dopasować do własnego stylu, gustu, sylwetki. Dlatego moim zdaniem pozycję tę należy potraktować jako „lekturę uzupełniającą” dla „Małej Czarnej” i „Strategii” – dopiero bowiem, kiedy będziemy wiedziały czego chcemy, co lubimy, w czym się czujemy dobrze i w czym dobrze wyglądamy „Klasyczna Setka” spełni swoje zadanie. Będzie źródłem inspiracji i przyjemności, a nie chaosu i frustracji.

Pamiętajcie – klasyczna setka nie jest listą obowiązkową. Nie wszystkie rzeczy, które opisuje Nina muszą nam się podobać. Niewątpliwie są one jednak klasykami, nad którymi warto się zastanowić. Nina przy okazji przemyca (podobnie jak w dwóch pozostałych książkach) nieco wiedzy z historii mody, która pomaga zrozumieć wiele obecnych trendów.
Jeśli czasem zastanawiacie, o co warto uzupełnić swoją garderobę koniecznie zajrzyjcie do tej książki. Gwarantuję Wam, że spłynie na Was natchnienie i co paręnaście stron będziecie powtarzać „No tak! Rzeczywiście!”.

Do „O elegancji i obciachu Polek i Polaków. Od stóp do głów” podchodziłam trzy razy. Irytował mnie język Jacykowa, który jakoś mniej razi w telewizji niż w książce. Stosowane przez niego określenia (jaśki, bożena, nadpiździe) wydawały mi się zbyt wulgarne i niepotrzebne.
W końcu zagryzłam zęby i postanowiłam to dzieło przeczytać, choćby po to, by móc wszem i wobec powiedzieć, że to niemiłosierna szmira. Przeliczyłam się, bo zapomniałam, że Jacyków jest fachowcem, za którym stoją lata doświadczenia – dlatego ta książka jest tak dobra.

Jacyków przykłada ogromną wagę do całej powierzchowności. Na nasz wygląd i styl nie składają się bowiem wyłącznie fikuśne ciuszki, ale także zadbane i wypielęgnowane ciało, włosy, paznokcie. Aby dobrze wyglądać najpierw musimy zacząć szanować siebie i nasze „powłoki”. Grzechem śmiertelnym jest „popuszczenie wioseł” i zaniedbanie. Nie trzeba mieć rozmiaru 36, żeby wyglądać dobrze (choć wraz z każdym kilogramem wagi więcej spada ilość ubrań korzystnych dla naszej sylwetki i zdecydowanie trudniej jest o efekt WOW). Jeśli zaakceptujemy i zadbamy o to, co nam natura dała, nie będziemy chcieli przyoblekać się w szmaty eksponujące najgorsze elementy naszej sylwetki (brzydkie kolana, motylkowate ramiona, grube uda, wystający brzuszek). Proste? Teoretycznie.

Dlatego Jacyków szczegółowo opisuje, co jego zdaniem wygląda dobrze, a co jest kwintesencją złego gustu i obciachu. Bez ogródek wytyka popełniane przez kobiety i mężczyzn błędy, piętnuje „zbrombienie” i najchętniej skazałby na ciężkie roboty za noszenie zbyt małych i zbyt obcisłych ubrań (nie byłoby to takie głupie – być może wystąpiłby efekt uboczny polegający na spadku wagi).

Niektórzy z Was być może pamiętają programy telewizyjne, w których Jacyków omawiał ubiór ludzi mijanych na ulicy. Bardzo lubiłam ten cykl, choć czasem się czerwieniłam, bo czułam, że moje niektóre wybory mogłyby być ostro przez niego skrytykowane. W książce także znajdziecie podobne komentarze. Jacyków ma tak sugestywny, kwiecisty język, że nie potrzebujemy zdjęć. Dokładnie wiem, o czym pisze i bez trudu jestem sobie w stanie wyobrazić ludzi będącym przedmiotem analizy. Generalnie pozycja jest wydana średnio, ale treść rekompensuje braki estetyczne.

Moim zdaniem lektura książki jest konieczna, choćby po to, żeby się „palnąć w łeb” i ustawić do pionu w chwilach „rozmemłania”.

Na koniec, krótki cytat:
„Gruszki to w zasadzie najbardziej popularny typ kobiet. Gruszki najlepiej wyglądają na szezlongach, leżąc na boku, ze swoim niedużym cyckiem i wielką dupą jak stodoła, wyciągając stópki. Kości na szezlongu nie wyglądają dobrze. Swoim klientkom gruszkom, jak pytają, co robić z taką figurą, zalecam się ustawić w życiu tak, żeby generalnie występować w pozycji wspartej na jednym łokciu, czyli na szezlongu.
Duże pupy trzeba obnosić z godnością.”

Amen.

Na temat książki „Love, style, life” napisałam długi wpis parę miesięcy temu. Nie zamierzam go powielać, więc chętnych odsyłam do publikacji z listopada.

O ile Nina Garcia i Tomasz Jacyków skupiają się stylu w kontekście fizyczności, o tyle Garance przypomina, że styl to także inteligencja, oczytanie, osobowość. Sukienka od najbardziej pożądanego projektanta nie będzie wyglądała dobrze na osobie, która nie będzie umiała jej nosić, która nie będzie umiała tchnąć w nią życie. Elegancja to nie tylko biała koszula i cygaretki, to także dobre maniery, wysoka kultura osobista i uśmiech. To także prawo do popełniania błędów, bo ciągła praca nad sobą czyni nas bardziej świadomymi siebie, własnych potrzeb, a także bardziej interesującymi.
Myślę, że dość często o tym zapominamy w pogoni za doskonałością i wyszukiwaniem najgorętszych hitów sezonu.
Lektura „Love, style, life” pozwala na chwilę oddechu i przypomina, że humor i dystans do siebie są najlepszymi kuracjami upiększającymi.

Być może wyda się wam zaskakujące umieszczenie „Elementarza Stylu” w moim zestawieniu. Obiektywnie jest to przyzwoita i rzetelna lektura. No i bardzo ładnie wydana.

Katarzyna do tematu podchodzi konkretnie i poważnie (czasem trochę zbyt poważnie, jak na mój gust). Nie będziecie wybuchać śmiechem jak przy książce Garance, nie będziecie mamrotać z dezaprobatą podszytą poczuciem wstydu czytając o „zbrombieniu” jak przy Jacykowie, nie będziecie oczyma wyobraźni widzieć siebie jako ikonę stylu w obłędnym płaszczu w panterkę z pyszniącym się na palcu fantastycznym koktajlowym pierścionkiem – jak przy lekturze książek Niny. Poczujecie się za to zmotywowani do zmian i przede wszystkim pomyślicie „skoro jej się udało, ja też mogę”.

Czytając „Elementarz” będziecie mieli wrażenie, że już to wszystko słyszeliście (szczególnie po lekturze książek Niny), bo i Katarzyna nie wymyśla „koła na nowo”. Zbiera w jednym miejscu wszystkie zasady, którymi powinniśmy się kierować tworząc swoją garderobę, a o których ciągle zapominamy. Dlaczego więc książka ta zasługuje na uwagę? Więcej, dlaczego znalazła się moim zestawieniu?

Katarzyna jest autentyczna, a jej siłą i uzupełnieniem książki jest jej blog. Na przestrzeni ostatnich lat mogliśmy obserwować zmieniający się styl Katarzyny, popełniane błędy. Droga, którą przeszła jest długa i należy to docenić. Styl Katarzyny jest prosty i zachowawczy. Dla niektórych pewnie nudny. Czasem ma się wrażenie, że Katarzyna stosuje zbyt dużo skrótów, oczywistych rozwiązań (jak Nowy Jork to parka i czapka z daszkiem, jak Mediolan to koronki, jak Paryż to trencz, paski i baleriny). Ale jedno trzeba jej oddać, zawsze wygląda elegancko i ujmująco (nawet w dżinsach i trampkach) (niewątpliwie przyczynia się do tego drobna sylwetka – mały rozmiar zawsze będzie wyglądał dobrze, tak już po prostu jest). Katarzyna nie pokazuje ciuchów od projektantów, nie znajdziemy u niej zapierających dech w piersiach kreacji. Znajdziemy za to ubrania odpowiednie na co dzień: do pracy, na kolację z teściami, urodziny babci. Wszak znakomita większość z nas nie ma możliwości chodzić na premiery, gale, przyjęcia. Na co dzień zaś musimy dobrze wyglądać w biurze, czy na uczelni. Nie mamy też czasu na stanie przed szafą i wymyślanie nowych zestawów (szczególnie o 8:30 rano, kiedy zaspałyśmy do pracy). Dlatego potrzebujemy rozsądnie skomponowanej garderoby.

Chociaż w mojej ocenie książka jest raczej skierowana do młodszych dziewczyn, nadal uważam, że to rozsądna pozycja. Taka trochę ściąga, do której dobrze czasem zajrzeć i szukać inspiracji patrząc na śliczne zdjęcia.

W następnych postach z serii przedstawię książki, do których można zajrzeć, kiedy nie będzie się miało nic lepszego do roboty oraz takie, na które nie warto poświęcać nawet minuty – lepsze od nich będą ploty na Pudlu.

Miłego dnia!
Bisous :*