Królowa Stoku, czyli jak nie zostałam zawodniczką olimpijską

Do wszystkiego trzeba mieć talent. Do sprzątania, malowania paznokci, robienia smokey eye, malowania obrazów, kładzenia gładzi szpachlowej, pisania książek, tańca, wychowywania dzieci, gotowania. Do sportów zimowych także.
Po sześciu latach przerwy pojechałam z przyjaciółmi na narty. Do tego sportu mam dziwny stosunek. Z jednej strony sprawia mi masę radości, z drugiej panicznie boję się prędkości, z trzeciej boję się kontuzji (a zwłaszcza, że ktoś we mnie wjedzie), z czwartej ewidentnie brakuje mi talentu.

Żeby odciążyć Adama i moich przyjaciół, zapisałam się na szkolenie narciarskie. Szkolenie miało także na celu odświeżenie przykurzonej sześcioletnią przerwą „techniki” i wyszlifowanie warsztatu. Uznałam, że cel ten osiągnę w grupie początkującej. Początkującej „PLUS”!

Tuż po rozgrzewce okazało się, że moje umiejętności narciarskie są porażające. Tak, tak…byłam…NAJGORSZA w grupie. Kiedy reszta grupy była w połowie stoku i ostrzyła sobie zęby na snowpark, ja siedziałam na śniegu, na szczycie góry, rozmasowując zdrętwiałe stopy. Potem próbowałam do nich dołączyć, mgliście przypominając sobie, zasady „nie pług” (co jest złego w pługu?!), „narty równolegle” i coś o obciążeniu narty, ale już nie pamiętałam której.
Nie widziałam twarzy moich współ-kursantów (bo mieli kaski i gogle), ale jestem pewna, że na mój widok przewracali oczami…
Po ponad dwóch godzinach zajęć marzyłam tylko o herbacie i zdjęciu z nóg tych parszywych butów.

Podejrzenia co do moich druzgocących i zapierających dech w piersiach umiejętności narciarskich okazały się słuszne…
Naszą grupę „Początkujący Plus” podzielono na dwie: „Początkujący Plus w Zasadzie Średni” oraz „Początkujący Plus – Minus” – czyli Narciarze Jeżdżący Inaczej.
Naturalnie trafiłam do tej drugiej. Razem z koleżanką.
Z naszej dwójki byłam gorsza… Potem dołączył do nas jeszcze jeden kolega i przez jakieś czterdzieści minut był najsłabszy. Szybko mnie wyprzedził.

No i tu moja duma została nieco zraniona. Przecież ja jestem cholernym prymusem! Jeśli mi na czymś zależało, musiałam być jedną z najlepszych. A tu tylko krzyki trenera i wygrażanie pięścią-tym niebezpieczniejszą, że trzymającą w ręku kijek. Ja się na to nie pisałam, nie wyrażałam na to zgody. Chciałam śmigać po czarnych trasach, rozbryzgiwać śnieg, a tu ośla łączka jest wyzwaniem, bolą mnie stopy i ciągle skręcam robiąc pług.

Tego dnia jeździłam ponad cztery godziny. Kiedy zjeżdżałam kolejką do hotelu byłam wykończona, ale i dumna z siebie. Wydawało mi się, że wreszcie załapałam.

Żeby się odstresować, poszłam na zajęcia taneczne. Te nie sprawiły mi najmniejszej trudności, a humor poprawił mi się radykalnie.

Istnieje coś takiego jak „kryzys dnia trzeciego”. Kiedy byłam młoda i więcej tańczyłam, brałam udział w tygodniowych warsztatach. Pamiętam, że zawsze trzeciego dnia tańczyliśmy jak paralitycy. Choreografia nie wchodziła do głowy, najprostsze kroki były niewykonalne, a atmosfera na sali tak gęsta, że można było ją ciąć nożem.

Nie inaczej było i tym razem. Dzień trzeci moich zmagań narciarskich był tragiczny, brzemienny w skutkach i zapadł mi w pamięci. Był to dzień mgły, stoków otulonych ciemnymi chmurami i niewielkiej widoczności.

nadchodzi ciemność

Zanim dojechałam do orczyka (czyli jakieś trzy minuty od rozpoczęcia zajęć i nie dalej niż 150 metrów od miejsca rozgrzewki) zdążyłam zaliczyć atak paniki. Stanęłam na środku pionowej ściany (a w zasadzie płaskiej, jak klatka nastoletniego chłopaka, nartostrady) i nie byłam w stanie się ruszyć. Nie muszę chyba dodawać, że się popłakałam…z wściekłości i bezsilności. Stara a głupia.

Do orczyka dojechałam pługiem, za co trener mnie obsobaczył równo. W efekcie rzuciłam kijkami w budkę techniczną wyciągu, odpięłam narty, rozpięłam buty i zaproponowałam wszystkim, a trenerowi przede wszystkim, żeby się ode mnie łaskawie odpierdolili (przepraszam, ale tak to właśnie subtelnie ujęłam).
Znów uroniłam kilka łez nad swoim tragicznym losem, zjadłam batona proteinowego, popiłam go śniegiem, wydmuchałam nos i wjechałam na górę.
Po początkowej histerii było już lepiej i nawet dobrze się bawiłam, ale nadal uważam, że dzień trzeci należy spędzić w hotelu lub na leżaku na stoku z kawą w jednej ręce, a książką w drugiej.

w prawym dolnym rogu budka, w którą rzuciłam sprzętem narciarskim

Znany także jako „Dzień Video Analizy i Sesji Zdjęciowej”.
Trener uznał, że musi nas nagrać, żebyśmy na własne oczy zobaczyli, jak bardzo nie umiemy jeździć na nartach. Film następnie odtworzył przy moich przyjaciołach okraszając go komentarzem: „O! Tu źle, znów źle. Gdzie te kije! Tyłek niżej. Biodra, kolana! Gdzie pozycja dostokowa? Nie ma! O! I tu! A nie, tu akurat bardzo dobrze. Widzisz, skręt w lewo Ci wychodzi.” Może powinnam zatem skręcać tylko w lewo…?

Na stoku wyjazdowy fotograf postanowił także strzelić nam nieco fot…
Kiedy blogerka widzi aparat, uruchamiają się w niej najniższe instynkty. MUSI na zdjęciu wyglądać: ładnie, szczupło, pilnować profilu, długiej szyi, a przede wszystkim musi sprawić wrażenie, że nie pozuje! Tak też uczyniłam, chociaż wyglądać dobrze w narciarskich portkach, kasku i goglach mogłaby chyba tylko Anja Rubik. Efekt był łatwy do przewidzenia. Zaliczyłam spektakularną glebę, eksponując celującemu we mnie obiektywem fotografowi swoje krocze, nogi wyrzucone w powietrze i fruwające kijki. Fotograf śmiał się przez kilkadziesiąt sekund, aż w końcu wykrztusił „Jak tyś to zrobiła? Na prostej drodze?”.
Zdjęcie nie ujrzało światła dziennego. Może i szkoda.

Jeździłam sama. Chciałam przechytrzyć system i poczekać na grupę na naszej oślej łączce. Grupa zmieniła łączkę i się nie spotkaliśmy.
Dzień był udany, bo nauczyłam się skręcać w prawo i zwiększyłam prędkość. Do dwóch kilometrów na godzinę.

Podczas tego wyjazdu zdałam sobie sprawę, że czasem mamy ograniczenia, których nie jesteśmy w stanie przezwyciężyć. Zawsze, kiedy czegoś nie mogłam lub nie umiałam, zagryzałam zęby i ćwiczyłam, aż się w końcu udawało.
Chciałam, by tak było i tym razem.
Muszę jednak stwierdzić, że dopóki nie myślałam o technice, tylko o tym, żeby zjechać w dół i się nie zabić, było fajnie. Kiedy zaczęłam powtarzać w myślach: „Mocno na językach, kolana i biodro do stoku, ręce niżej, kijki bliżej ciała, patrz w dół, ale nie za bardzo, zmień krawędź, ale nie dostawiaj pięty”, czar gdzieś prysnął. Do tego dochodziły skurcze w stopach, które uniemożliwiały mi pełne panowanie nad nartami.

Frustrowało mnie to strasznie. Złościłam się. Stawałam na środku stoku i stwierdzałam, że dalej nie jadę. Ale czy słusznie? Czy wszystko muszę robić świetnie technicznie i czy zawsze muszę być prymusem? Nie! Czasem mogę sobie odpuścić! Mogę czerpać radość z jeżdżenia po najłatwiejszych trasach. Nikt mi nie każe śmigać na „off piste”, bić rekordów szybkości, czy być narciarskim wzorem do naśladowania. Przecież zjazd z góry, bez zatrzymywania i bez upadków także jest powodem do dumy i satysfakcji. W końcu dałam radę! A co najważniejsze, nie poddałam się!

Bisous :*