Klik!

Spotkaliśmy się z przyjaciółmi. W zasadzie każdy z nas powinien dostać wynagrodzenie, bo spotkanie trwało pełne 8 godzin (od 18:30 do 02:30) – pełna dniówka wyrobiona. Patrzyłam sobie na znane od lat twarze i myślałam, jak to fajnie, że są. Uświadomiłam sobie także, że skład przy stole był wypracowywany przez lata.
K., J. i P. poznałam w podstawówce, ale przyjaźń – mocna niczym lina okrętowa – połączyła naszą czwórkę mniej więcej w czwartej klasie. W. poznałam na studiach. A. także :) Wszyscy zaś poznali się bliżej parę lat temu w czasie niezwykle udanego wyjazdu na narty. I tak już zostało. Dopasowanie się zajęło nam trochę czasu, ale było warto :)

Czasem jednak, kiedy poznajesz ludzi, po kilku sekundach, paru wymienionych zdaniach słyszysz „Klik!” – już wiesz, że trafiłaś na „pokrewną duszę”. Nie jest to łatwe i nie zdarza się często, ale kiedy już się przydarzy, trzeba chwytać chwilę i czerpać z tej znajomości pełnymi garściami – może przerodzi się przyjaźń?

„Klik!” możesz usłyszeć zawsze – w każdym wieku i okolicznościach.

P. i J. na przykład postanowiły, że zostaną przyjaciółkami, na (o ile się nie mylę) pierwszej przerwie w pierwszej klasie podstawówki. Przyjaźnią się do dziś.

A. z kolei poznał E. swojego pierwszego dnia w Brukseli. W żartach nazywam ich parą, albo bliźniakami. Kiedy spotkaliśmy się w Santander, chłopaki cały wieczór poklepywali się po plecach rechocząc „Nareszcie!”, „Świetnie Cię widzieć!”, „Jak się cieszę, że przyjechaliście!”. Byłyśmy z Hiszpańską Panną Młodą zazdrosne „Ej, on się nigdy tak nie cieszył na mój widok!” ;)

Co do mnie,”Klik!” usłyszałam dwukrotnie.

Pierwszy raz na egzaminie wstępnym na studia (jestem tak stara, że zdawałam egzaminy!). Siedzieliśmy z K. pod salą i czekaliśmy na swoją kolej. Nie pamiętam egzaminu, pamiętam tylko, że płakaliśmy ze śmiechu. Kiedy go spotkałam na inauguracji roku akademickiego przybiłam sobie wewnętrzną piątkę ;) Z K. możemy nie widzieć się bardzo długo, ale nawet po potężnej przerwie możemy rozmawiać i żartować bez końca.

Drugi „Klik!” to była Hiszpańska Panna Młoda. Poznałyśmy się w Brukseli. Po pięciu minutach pokochałam ją całym swoim sercem – jest jedną z najsłodszych osób jakie znam. Jest super – urocza, bezpośrednia, zabawna i tak szurnięta, że nie sposób jej nie lubić. Buzia się jej nie zamyka (kanonada po hiszpańsku – polecam! Jak salwa z karabinu maszynowego :) ) i zawsze ma coś pozytywnego do powiedzenia. Nie wiem, czy zdaje sobie sprawę, jak bardzo jest w stanie poprawić mi humor raptem kilkoma zdaniami.

Chociaż „Klik!” jest bardzo ekscytujące, nie spotyka się go na każdym kroku – ale nie przejmujmy się  tym! Przecież klik aparatu strzelającego zdjęcia ze spotkania z ukochanymi przyjaciółmi też jest ekscytujący – zwłaszcza, gdy aparat to polaroid ;)

Niedługo już weekend Kochani!

Pozdrawiam :)

______________________________________________