Doceń dzisiejszą siebie, bo za kilka lat będziesz na za nią tęsknić

Od kiedy pamiętam, uważałam że jestem gruba. Uważałam się gorsza od moich koleżanek, bo one były szczupłe i wiotkie, a ja przypomniałam kluskę. W sosie pomidorowym, bo często się czerwieniłam ze wstydu.

Chciałam być jak one, więc zaczęłam się odchudzać. O ile dobrze pamiętam pierwsze próby miały miejsce już w liceum. Wówczas po prostu omijałam posiłki oddając drugie śniadanie kolegom. W domu babcia jednak czuwała, żebym zawsze zjadła obiad i kolację i nie chciała słyszeć, że nie mam ochoty lub że może dziś nie zjadłabym ziemniaków. To co było na talerzu (a była to zazwyczaj solidna porcja), musiało wylądować w moim brzuchu.

Na studiach zaczęłam regularne diety. Próbowałam kopenhaskiej, Dukana, tych obrzydliwych zup oraz najbardziej idiotycznej diety świata czyli jedzenia w proszku prosto z Cambridge (pamiętam, że te upiorne koktajle piły moje przyjaciółki, matka i szef – razem w pracy robiliśmy sobie zupki w blenderze i wymienialiśmy się batonikami….okropność).

Chudłam, tyłam, patrzyłam w lustro i nie lubiłam siebie.

Kilka dni temu przeglądałam zdjęcia schowane gdzieś w czeluściach komputerowych terabajtów. Były to zdjęcia właśnie z tego czasu, kiedy uważałam, że nigdy nie sprostam konkurencji. Że moje koleżanki wyglądają lepiej.
Teraz, po latach spojrzałam na siebie i moje blondwłose punkty odniesienia i zrozumiałam, jak bardzo się myliłam. Nie byłam od nich grubsza. Nie byłam brzydsza (szczęśliwie twarz nigdy nie była przedmiotem szczególnych zgryzot, nie licząc spektakularnego trądziku, którym odchorowałam maturę). A i tak czułam się gorsza.

Przyglądałam się tej ładnej i szczupłej dziewczynie, niby uśmiechniętej, ale czasem lekko smutnej. I miałam ochotę zacząć do niej krzyczeć, żeby się ogarnęła.

Żeby zaczęła siebie akceptować, żeby przestała w siebie wątpić i żeby zaczęła czerpać z życia pełnymi garściami. Co z tego, że była towarzyska i umiała się świetnie bawić, skoro czasem jakaś złośliwa Queen Bee siedząca w jej głowie szeptała „kluska, pyza, beza i tak nigdy im nie dorównasz. Zjedz lepiej wuzetkę.” To były momenty, w których się wycofywałam i doskonale to widać na zdjęciach!

Piszę to przeszło dziesięć lat i kilo później. I oto znów znajduję się w sytuacji, w której nie jestem zadowolona ze swojego ciała. Po części to moja wina, po części odpowiedzialne są zdrowie i upływający czas.

Próbuję uczyć się na błędach. Dlatego kupuję długie kiecki z rękawami, żeby nie myśleć o słabszej kondycji ud czy ramion (te ostatnie nigdy nie były moją mocną stroną), usta maluję czerwoną szminką i z satysfakcją podszytą ulgą stwierdzam, że moja cera nigdy nie wyglądała lepiej.

A w blasku zachodzącego słońca i tak każda z nas wygląda zjawiskowo.

Doceniajmy naszą urodę teraz i cieszmy się tym, co mamy. Bo czas ucieka.

Bisous :*