Dlaczego podróżując warto czasem opuścić strefę komfortu?

Nie przepadam za jazdą samochodem. Boję się nadmiernej prędkości i nie ufam obcym kierowcom. Na palcach jednej ręki można było policzyć osoby, z którymi nie boję się jeździć. Zawsze zapinam się pasem, krzyczę na innych, gdy tego nie zrobią, a najczęściej wypowiadanym przeze mnie zdaniem jest: „przepraszam, czy możesz zwolnić?”. Moi przyjaciele na szczęście są bardzo wyrozumiali.

W Gruzji to się nieco zmieniło. Mogłam bowiem wsiąść do rozklekotanego auta, bez pasów, z kierowcą, który ewidentnie wyobraża sobie, że jeździ w Formule 1. Mogłam też zasuwać na piechotę z plecakiem lub czekać przy autostradzie z nadzieją, że zatrzyma się limuzyna z szoferem i czekającym na mnie szampanem w kryształowym kieliszku… Jak się domyślacie, wybrałam pierwszą opcję i tylko modliłam się, żeby bezpiecznie dojechać do celu. Po dwóch dniach, po prostu wsiadałam do samochodu i oddawałam się podziwianiu widoków i wyszukiwaniu kolejnych pasących się przy drodze zwierząt.

Mierzyłam się także z lękiem wysokości. Duma, która mnie ogarnęła, kiedy przeszłam całą założoną trasę i nie poddałam się, wynagrodziłą mi wysiłek i nerwy!

Ale nie namawiam Cię, żebyś za wszelką cenę stawał twarzą w twarz ze strachem i swoimi fobiami. Zrób to tylko, jeśli poczujesz, że warto i że jesteś gotów. W przeciwnym wypadku możesz sobie zepsuć cały wyjazd, a co gorsza czuć, że zawiodłeś samego siebie. A to nieprawda.

Pracując po kilkadziesiąt godzin w tygodniu w weekend bywamy zmęczeni tak bardzo, że nie mamy siły absolutnie na nic. Kiedy wreszcie nadchodzi upragniony urlop, chcemy po prostu spokoju. Dlatego niechętnie nawiązujemy nowe znajomości, bo trzeba być miłym, trzeba z kimś rozmawiać, a może nowy znajomy się uczepi i cały urlop będzie zmarnowany. Może tak być. Ale może się zdarzyć, że poznamy fantastycznych ludzi, którzy tylko sprawią, że wakacje będą jeszcze bardziej udane.

W Gruzji w każdym miejscu poznawaliśmy nowych ludzi.
W Tbilisi, w hostelu Namaste, poznaliśmy dwie przesympatyczne lekarki z Krakowa. Błyskawicznie okazało się, że nadajemy na tych samych falach i przegadaliśmy wiele długich godzin nad suto zastawionym stole w knajpie, czy sącząc wino i podziwiając panoramę miasta.

Poznaliśmy też parę z Wrocławia: Kasia postanowiła sobie, że w 2016 r. odwiedzi 12 stolic. Z tego co wiem, dwunastą stolicę zobaczyła w październiku, ale postanowiła na tym nie poprzestawać :) Zainspirowała mnie!

W Krainie Szczęśliwości, zwanej także Udabno, już pierwszego wieczoru poznaliśmy parę Niemców podróżujących po świecie camperem i Belgijkę poszukującą siebie na pustkowiu. Mieli wyjeżdżać następnego dnia, ale po wspólnej biesiadzie i długich rozmowach pod rozgwieżdżonym niebem zdecydowali zostać jeszcze jedną noc. Spędziliśmy razem cały dzień oddając się słodkiemu nieróbstwu: czytaliśmy, ja rysowałam, drzemaliśmy, karmiliśmy osła, wybraliśmy się na konną przejażdżkę. Potem wraz z Francuzem, właścicielem rzeczonych koni, graliśmy w „Wilkołaka”. Było jak na koloniach. Tylko z winem ;)

W Udabno były też dwie inne pary z Polski (nie znające się wzajemnie). Siedzieli przy stołach, jak wystraszone kury na grzędzie, patrzyli na nas dziwnym wzrokiem i kłócili się między sobą. Nie mogłam tego zrozumieć. Wystarczyło zagaić…rzucić jednym dowcipem, lub po prostu dosiąść się do nas. Mieliśmy wino i całą masę podróżniczych anegdotek w zanadrzu.

Dlatego nie zamykaj się w kokonie, nie bądź jak te dwie pary. Poznawanie nowych ludzi jest fajne. Poza tym to właśnie ludzie tworzą atmosferę i klimat.

Tenis, nowa gra karciana, nurkowanie z pełnym ekwipunkiem lub tylko z rurką, yoga, aqua fitness, medytacja – jest tyle fantastycznych rzeczy, których możesz się nauczyć, jeśli tylko ruszysz się z leżaka.

Ja w ciągu ostatnich kilku miesięcy nauczyłam się: nie spać w trakcie rejsu pod pokładem, bo może mi się zrobić niedobrze; uprawiać biegi przełajowe w ucieczce przed krowami; nigdy więcej nie wziąć do ust czaczy (czyli gruzińskiego bimbru). Nauczyłam się także jeździć konno. Prawie…

Florent, właściciel koni i instruktor jazdy, zaproponował nam konną przejażdżkę gruzińskim stepem w promieniach zachodzącego słońca. Dwa razy nie trzeba było mi tego powtarzać, choć ostatni raz w siodle siedziałam przeszło dwadzieścia lat temu (była to spokojna i dość leniwa klacz, która mnie kochała, bo ją głaskałam, czesałam i dokarmiałam ptasim mleczkiem. Siedziałam koło niej w stajni na sianie z pudełkiem łakoci na kolanach i dzieliłam: „jedno dla mnie, jedno dla ciebie…” A koń tylko chuchał mi w kark i grzecznie czekał na swoją kolej. Mogłam się na niej położyć, a ona nie zrobiłaby mi krzywdy).

Kiedy już złapaliśmy nasze rumaki (co nie było proste), Florent zaczął je przydzielać. Mi przypadł D’Artagnan – młodziutki konik. Florent stwierdził: „Pasujecie do siebie. On jest nieśmiały, łagodny i boi się, jak nie widzi swojego stada. Ty też się boisz. Połączenie doskonałe!”. Tak właśnie było. Głaskałam go co chwilę i szeptałam do ucha, że jest najlepszym muszkieterem na świecie i mam nadzieję, że mnie nie zrzuci. A Florenta zarzucałam pytaniami: „dlaczego on stanął?”, „dlaczego on tak macha łbem?”, „dlaczego rży!?” Florent porykując ze śmiechu odpowiadał na wszystkie moje pytania, ale że miał do ogarnięcia jeszcze trzech innych jeźdźców, często zostawiał mnie samą. No i musiałam sobie radzić. I to robiłam!

Punktem kulminacyjnym była przeprawa przez jezioro. Najpierw wszystkie konie zeszły się napić – z jeźdźcami na grzbietach. Florent poczuł się w obowiązku mnie poinformować, że D’Artagnan lubi wodę i jak każde dziecko kocha się w niej taplać. „Jeśli zauważysz, że się bawi, musisz go po prostu zmusić do wyjścia z jeziora!”. „Ale skąd będę wiedzieć, że się bawi?!!!!” „Powiem Ci!” – po czym odwrócił się do mnie plecami. Tym razem jednak D’Artagnan chciał się tylko napić.
Kiedy natomiast przeprawialiśmy się przez rzeczone jezioro i byliśmy już na takiej głębokości, że musiałam nogi okręcić sobie dookoła szyi, żeby ich nie zmoczyć, D’Artagnan uznał, że nadszedł moment na zabawę…Skubany zaczął podskakiwać i chlapać nogami. Kopyta rozbryzgiwały wodę na wszystkie strony, a mój rumak dopiero się rozkręcał. „O! bawi się!” poinformował mnie Florent „No co ty kurde nie powiesz!” odwarknęłam. Popiskując z przerażenia ściągnęłam lejce i kopiąc D’Artagnana po zadzie (nie umiałam się na to zdobyć!) pokazałam, kto tu rządzi. Koń porzucił zabawę z pewnym żalem, a ja mokra od wody i ze strachu odetchnęłam z ulgą.
Potem już pozostało tylko zmierzyć się z pasterskimi psami i stadem krów. Fraszka!

Nie odważyłam się jednak ani na kłus, ani tym bardziej na galop. Uznałam, że jak na pierwszy raz – wystarczy! Chociaż byłam przerażona, nie żałowałam ani sekundy podjętego wyzwania. Gdybym została na leżaku, nie miałabym tak cudownych wspomnień.

Dlatego właśnie warto czasem opuścić strefę komfortu. Podróże staną się wtedy niezapomniane, mogą być prawdziwymi przygodami, o których marzyliśmy jako małe dzieci. Spróbuj, warto. A jeśli Ci się nie spodoba, następne wakacje spędzisz pod palmą mamrocząc pod nosem przeznaczone dla mnie inwektywy. Ale jestem pewna, że tak się nie stanie :)

Bisous :*