Be Fit!

Ostatnio burzę wywołała okładka magazynu Glamour z bohaterkami serialu „Dziewczyny”, a nawet nie tyle sama okładka, co udo Leny Dunham. Otóż na okładce amerykańskiej edycji pisma udziszcze (bo tak należy je nazwać) było pokryte cellulitem, a na polskiej okładce – już pięknie wygładzone przez grafików. Gromy ze wszystkich zakątków internetu posypały się polską redakcję magazynu i słusznie, bo Lena zaakceptowała okładkę z cellulitem, a nie bez. Polski Glamour zaczął się wycofywać z tego rakiem w mało subtelny i smaczny sposób (twierdząc mniej więcej, że udziszcze Leny jest naturalne i piękne, że to pomyłka, a oni tu w ogóle tylko sprzątają)(serio…??) i mediach społecznościowych powymieniało zdjęcie na jedyne właściwe i poprawne politycznie.

Nie lubię serialu „Dziewczyny”, bo jest w dużej mierze obrzydliwy, a bohaterki doprowadzają mnie do szału. Nie lubię także samej Leny i jej nie wierzę. Moim zdaniem jest zapuszczoną babą, która w dodatku wmawia innym, że to w porządku. Że kobiety mogą być zaniedbane i eksponować tłuszcz w szortach, przykrótkich topach i że noszenie źle dobranych biustonoszy też jest ekstra. I ludzie się zachwycają, jaka ta Lena jest prawdziwa i naturalna, wcinając pizzę przy kolejnym odcinku serialu.

Do mnie to nie trafia, ale ja mam zryty mózg przez magazyny i amerykańskie seriale (figurę Blake Lively uważam za doskonałą). Owszem, nie twierdzę, że wszystkie musimy wyglądać jak top modelki. Chociaż ja bym chciała, ale po pierwsze jestem na to zbyt leniwa, po drugie moje ciało nigdy nie schodzi poniżej pewnej wagi – nawet w swoim najlepszym okresie (czytaj: w czasie skrupulatnego pilnowania diety i regularnych ćwiczeń) ważyłam powyżej 60 kg. Trudno takie geny. Nie znaczy to jednak, że powinnam poddać się bez walki i opychać się kolejnym pączkiem, bo „przecież mamy tłusty czwartek”. Nie ma mowy.

W ramach desperackiej próby odzyskania dawnej sylwetki kupiłam karnet do klubu fitness i zaczęłam testować serwowane w nim zajęcia.

Na pierwszy ogień poszły zajęcia o wdzięcznej nazwie „Power Aqua”. Woda, przygaszone światła, prawie milusio. Z aqua aerobikiem mam pewien problem, bo zazwyczaj głównie skupiam się tym, żeby się nie utopić. Tak było i tym razem, bo moja naturalna boja przyobleczona w nieco przyciasny sportowy kostium kąpielowy ciągnęła mnie góry, jak wściekła (swoją drogą „lajkra” to jednak cudowny materiał, od ósmej klasy podstawówki noszę ten sam kostium i ciągle jest dobry, rozciąga się w nieskończoność – jak Wszechświat. Zastanawiam się, kiedy pęknie mi na tyłku). Kiedy w końcu zapanowałam nad boją i zaczęłam czerpać radość (!) i przyjemność (!!) z ćwiczeń, instruktorka kazała nam założyć hantle z pianki na stopy i robić wymachy nóg. Phi! Co to dla mnie! Jak zrobiłam wymach, to jedna noga znalazła się za uchem, a druga gdzieś z boku, ewidentnie próbując opuścić basen bez mojej zgody i wiedzy…To, że przeżyłam, odbieram jako swój osobisty sukces i znak, że jestem prawdziwą sportsmenką.

A skoro jestem Sereną Williams siłowni, wybrałam się na zajęcia z fitnessu na trampolinach. Instruktorka od początku zajęć patrzyła na mnie podejrzliwie. Najpierw zasugerowała, że mam niewygodne buty. Potem, żebym się czasem przytrzymała drążka. Wreszcie, kiedy pozostałe uczestniczki chwyciły dziarsko ciężarki, a mi pociemniało w oczach, powiedziała: „yyyyy….nieeeee…nie, nie, pani nie, pani sobie te ciężarki odpuści”. Z jednej strony byłam jej wdzięczna, bo chwilę wcześniej o mało się nie spieprzyłam na podłogę, ale z drugiej strony, mój wewnętrzny prymus zaczął się buntować „Że co? Ja nie dam rady?!”. Powiedzmy sobie szczerze. Nie dałabym rady.
Po trzydziestu minutach zaczęłam łapać równowagę i rozumieć o co w tych zajęciach chodzi. Zleciałam tylko raz, więc było nieźle. Po czterdziestu pięciu minutach byłam wykończona i spocona jak mysz. Pot lał się ze mnie strumieniem (po rozciąganiu, w miejscu w którym stałam, została mokra plama…). Rozejrzałam się dookoła, pewna, że pozostałe uczestniczki zajęć, z trudem łapią oddech leżąc gdzieś pod trampolinami. Ale gdzie tam! Żwawiutkie i radosne wdzięcznie opuszczały salę. Nawet im się makijaże (!!!) nie rozmazały! Najwyraźniej jestem po prostu wstrętna i odpychająca.

Ale trudno! Będę ćwiczyć, smarować się kremami i jeść sałatę, żeby potem jakiś grafik nie czuł się w obowiązku retuszować mojego zdjęcia na okładce magazynu. Jeszcze by się chłopak przepracował!

Bisous :*

PS: Jeśli chodzi o ilustrację – tak sobie właśnie wyobrażam siebie podczas ćwiczeń. Tylko nos mam ładniejszy ;)